Bir kıpırtı olur içinde ve sevmek istersin hemen,bazen sevmek için seversin bazende sevgiyi özlediğin için ama hiç bizaman bilemzsin niye sevdiğini...
Umuttur ilk zamanlar,gökyüzüne bi farklı bakarsın,şarkılar daha bi anlamlı gelir ve hava daha bi güzel gözükür gözüne...
Sığamassın kabına ,hep bi misafir beklermişçesine bekleyişler ve kulağında bi telefon sesiyle sevinişler...
Güzeldir yani anlıyacağınız bu sevişler
Seversin sevmesine ama hep bi korku vardır yüreğinde insanın; 'KAYBETMEK'
Düşüncesi bile acı verir insana,istemessin o günü düşünmeyi ve hep ertelersin o korkuyu içinde taa ki o gün gelene kadar...
Ve o gün geldiğinde,anlayınca sevdiğini kaybettiğini ecel gibi çıkar karşına o soğuk duvarlar
çünkü nekadar sevmesende onlardan başkasını görmek istemez gözler,o gökyüzüne farklı bakan sevgi penceresi kapatıverir herşeye artık kendini,şarkılar zamanında verdiği anlamı acıya çevirir ve hava artık oksijen olmaktan çok karbondioksitin olmuştur senin,boğarda boğar...
Kaybetmek öyle bişeydir işde...
Hiç birşeyi kaybettiğinde bukadar üzülemessin...
Para,şöhret,mal,mülk hiçbirşeye...
Tarifde edemessin çevrendekilere,tek diyebildiğin 'içimde bir boşluk var' ,ama anlayamaz kimse o boşluğun derinliğini,sen anlayabilirsin onun nekadar derin ve karanlığın okadar koyu olduğunu
Yüreğin kanar,kanın çekilir ve ruh yaşlanır artık bir yaş daha
Yapıcak hiçbirşey yoktur
Çekeceksindir
Ve çekersin
Aslında sevginin bedelini ödersin...
Gökşen Kaplan
hızprensesi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder